Mój lekarz zdiagnozował u mnie śródmiąższowe zapalenie pęcherza moczowego, z powodu moich poważnych trudności [z oddawaniem moczu]. Czy macie jakieś rady w związku z tym?
Śródmiąższowe zapalenie pęcherza (IC) jest przewlekłym stanem zapalnym pęcherza moczowego i nie zostało dotychczas wystarczająco poznane. Badanie jego epidemiologii lub wzorców dało pewien wgląd w tą przypadłość, ale jej przyczyna nie została zidentyfikowana. Przykładowo osoby, w których rodzinie występowały przypadki IC, a nawet osoby, które jako dzieci powyżej 5 roku życia moczyły się w nocy, mają większe szanse na posiadanie tego zaburzenia. IC występuje znacznie częściej u kobiet. Charakteryzuje się problemami z pęcherzem moczowym, parciem i bólem w dolnej części brzucha. U wielu osób początkowo zdiagnozowano nawracające infekcje układu moczowego, jednak taka diagnoza wymaga wykonania posiewu moczu, a nie tylko jednego wskaźnika pokazującego wynik pozytywny. Więc jeśli nie wykonano posiewu, diagnoza może być błędna.
Próbując na nowo zbadać to zaburzenie, lekarze odkryli, że jest to bardziej powszechne niż wcześniej uważano. Z grupy 1000 pacjentów aż 200 osób może w pewnym stopniu doświadczać tego problemu. Zaburzenie to jest często powiązane z innymi objawami, takimi jak zespół jelita nadwrażliwego lub u kobiet stanem zwanym wulwodynią (lub bólem okolic objętych wulwodynią). Uważa się, że im dłużej dana osoba odczuwa ból, czy nagłą potrzebę i większą częstotliwość oddania moczu oraz dysfunkcję pęcherza moczowego, tym trudniej jest się wyleczyć.
Istnieje mechanizm, w wyniku którego przewlekły ból w rdzeniu kręgowym uwrażliwia nerwy, zwiększając stale ich aktywną liczbę, co może spowodować przenikanie nadwrażliwości do innych okolicznych narządów, powodując ich drażliwość i ból. U około 80% pacjentów ze śródmiąższowym zapaleniem pęcherza rozwija się drażliwość mięśni miednicy, głównie jednego, zwanego dźwigaczem odbytu. Mogą one stać się spastyczne, co powoduje chroniczną wrażliwość miednicy i może zaburzać funkcje seksualne. Mięśnie mogą być bardzo napięte i wyczuwalne dla lekarza niczym ciasne opaski. Im dłużej pacjent nie jest leczony, tym trudniej jest uzyskać pozytywną reakcję na leczenie.
U wielu osób zmiany w diecie i przyjmowanych płynach przynoszą korzyści. Spożycie ostrych, kwaśnych i ciężkich owoców cytrusowych może podrażniać pęcherz. Także kofeina i kawa podrażniają pęcherz osób chorych na IC. Niektórzy ludzie zmniejszają spożycie płynów w nadziei na zmniejszenie częstotliwości oddawania moczu, jednak takie działanie może spowodować zwiększenie stężenia substancji drażniących w moczu.
Prowadzenie dziennika oddawania moczu pozwoli na dokumentowanie, ile razy dana osoba faktycznie oddała mocz w ciągu 24 godzin (norma wynosi średnio 8 razy).
Kontrolowanie IC nie zawsze jest łatwe, ponieważ wymaga cierpliwości i dyscypliny. Pierwszym krokiem jest dokonanie zmian w diecie i regulowanie spożycia wody. Bardziej alkaliczna dieta (przykładowo wegetariańska) może być tutaj pomocna.
Ważne jest również, aby lekarz był pewny postawionej diagnozy. Powinien przeprowadzić szereg badań, takich jak wywiad z pacjentem, wkropienie chlorku potasu do pęcherza lub nawet roztwór środka znieczulającego. Niegdyś wykonywano cystoskopię jako standardowe „złote” badanie, jednak mimo, że przy jej pomocy diagnozuje się klasyczne przypadki, to można pominąć pozostałe, znajdujące się jeszcze we wczesnym stadium, które w tym okresie najlepiej reagują na leczenie.
Leczenie ma na celu zapobieganie rozwijaniu się bólu, który w toku choroby wyznacza swoje ścieżki w stronę wyższych partii, a zatem leczenie to zapobiega poszerzeniu się strefy dyskomfortu. Przeważnie wykorzystuje się działanie niskich dawek amitryptyliny. Inny wykorzystywany środek to Elmiron (polisiarczan pentozanu sodu), którego działanie pomaga ścianie pęcherza ograniczyć przepuszczalność substancji drażniących, jednak jego rzeczywiste działanie rozpoczyna się dopiero po kilku tygodniach od podania. Aby rozluźnić mięśnie miednicy, można użyć leków rozkurczowych, lub zastosować masaż czy nawet wysokiej częstotliwości stymulację elektryczną tych okolic. Takie działania często radykalnie zmniejszają ból miednicy oraz odczuwany dyskomfort. Najlepsze wyniki przynosi jednak zespołowa praca specjalistów ginekologów, urologów, fizjoterapeutów, dietetyków oraz pielęgniarek, którzy wykazują się praktycznym podejściem do pacjenta.
Allan R. Handysides, Peter N. Landless